Zelden moet Willem den Hartogh harder geschrokken zijn van een oefenwedstrijd dan drie weken geleden. TKB bleek weer eens een blik verse sjaarsen te hebben opengetrokken. Wat bleek: ze kunnen nog voetballen ook. Licht brak van de avond ervoor lieten zij in de eerste helft weinig heel van de relatieve oudjes van Groen Geel: 3-0. In de tweede helft herstelde Groen Geel zich enigszins. Rik Slomp bepaalde de eindstand op 4-1. En laat hij nou net afwezig zijn. Voor onbepaalde tijd.
Het bericht kwam voor de selectie als een donderslag bij heldere hemel. Slompie, a.k.a. Rivella Rik, slaat zijn vleugels uit en vertrekt voor onbepaalde tijd naar Lissabon. Iets met Google Ads. Werk dat je volgens ambtenaren Noordmans, Molenaar en Olde Monnikhof ook prima thuis kunt doen, maar het weerbericht (30 graden en een licht briesje) trok Slomp over de streep. “Ik ben murw gebeukt in Nederland. De dagen op de bouwplaats hebben mij genekt. Stickeren, stenen sjouwen, ramen zetten; ik draaide mijn hand er niet voor om. Maar langzamerhand begint dit werk zijn tol te eisen. Mijn lichaam moet nog langer mee. Vraag dat maar aan de dames op de dansvloer.”
Een hard gelach voor Den Hartogh. Slomp groeide de afgelopen maanden uit tot de absolute smaakmaker van het vlaggenschip. En eerlijk is eerlijk, weinigen hadden dit zien aankomen. Want was moest Den Hartogh toch nou met deze blonde hardloper uit Friesland? Een filmpje uit de zaal, waarin hij het presteerde om een bal van een halve meter over het doel te krijgen, beloofde weinig goeds. En ook zijn vele uitstapjes naar de witte bergtoppen van Oostenrijk werkten niet in zijn voordeel. Slomp was er vaker niet dan wel.
Er was veel discussie over zijn ideale positie. Hij zag zichzelf als spits, maar op de trainingen liet hij het net zelden bollen. Om in trainerstermen te blijven; het zit er wel in, maar het komt er nog niet uit. Bovendien stond er met Melle Gebben een gigant hoger in de pikorde. De wingback bood uitkomst. Uit bij HFC ’15 ging Slomp keer op keer op en neer op de linkerflank, zoals Den Hartogh graag van zijn wingbacks ziet. Zwoegen, jagen, strijden.
Hij stelde zijn plekje in de selectie voor dit seizoen ermee veilig. Mits fit en aanwezig, bleek Slomp toch een meerwaarde voor de ploeg te zijn. En richting het einde van het seizoen liet hij steeds vaker flarden van zijn klasse in de spits zien. Hij begon te scoren. Eerst op de training en later ook in de wedstrijden. Het gebeurde. Binnen enkele weken transformeerde hij van een anoniem, simpel backie tot een van de meest gevreesde spitsen van de derde klasse. Opeens liet Slomp zijn ware potentieel zien. Zijn goddelijke lichaam werd niet meer enkel gebruikt voor de dames op zaterdagavond, maar ook op het veld. Hij werd bliksemafleider van Gebben, maar vanwege een blessure bij laatstgenoemde groeide Slomp al snel uit tot dé aanvalsleider van het team.
Tijdens deze voorbereiding beleefde hij zijn definitieve doorbraak. De verdedigers van VVK worden nog zwetend wakker. In de bekerwedstrijd prikte hij liefst vijf keer raak. Slomp was de man. In de competitie-opener tegen Onstwedder Boys liep Groen Geel zich lange tijd stuk op de verdediging. Totdat Slomp als een duveltje uit een doosje de bevrijdende 1-0 tegen de touwen ramde.
Slomp. Baltovenaar. Geheelonthouder. Doch feestbeest. Doelpuntenmaker. Vrouwenmagneet. Stenensjouwer. Ramenzetter. Niet lullen. Wel poetsen. Zijn afscheidswoorden waren veelzeggend. “Jullie zijn een goed stel. Als jullie bereidt zijn de vuile meters voor elkaar te lopen, kan het een mooi seizoen worden. Ik ben aanwezig op het kampioensfeest.”
De vraag is dus, kan dit Groen Geel het ook zonder Slomp? Wij denken van wel. Het tactische meesterbrein van Den Hartogh draaide deze week overuren, rotsvast om ook deze keer een uitgekiende strategie te bedenken die de studentjes met nul punten de bar opstuurt. One team, one taak.