Na een brakke zondag werd het maandagavond dan toch echt tijd om een belofte na te komen. Als je zaterdagavond in de Slingerij, wachtend op je eten, roept dat je wel even een verslag van Groen Geel – Veendam wilt maken dan moet je dat dus op een bepaald moment ook doen. Maar je wilt de lezer ook iets geven. Niet loze woorden verkondigen zoals Maurice Steijn en Sjors Ultee dat waarschijnlijk tijdens elke bespreking doen. Maar ik zie de cursor vaker in de pauzestand knipperen, dan dat er virtuele inkt op papier wordt gedrukt. Gewoon weinig inspiratie.
Inspiratie die de gemiddelde spandoekmaker toch ook elke keer maar weer moet zien te vinden. Ik zou op dit moment niet verder komen dan dat jochie bij AZ. Ik ben fan van een speler, dus ik zet gewoon zijn naam op een wit doek. Geen tierelantijntjes verder. Wit doek, naam erop. Niet zijn volledige naam, nee alleen zijn achternaam. En dan zou ik groot beginnen met een enorme V. En dan zou ik er bij de volgende letters achter komen dat er met deze tekengrootte te weinig doek is voor de volledige naam is. Verdomme, ook dat nog. Nou de rest iets kleiner en schuiner dan maar. Dit komt toch niet op tv, ik wil eigenlijk alleen zijn shirt.
Veendam thuis dus. Amateur-tak van de gewezen profclub. Ondanks pogingen van Henk ‘Broez’n’ de Haan om Mohammad Faruuk, dikke sjeik uit Saoedi Arabië, te overtuigen van de waarde van de proftak hapte deze niet toe. Terwijl het toch echt een good price was. En a lot of young players. Faruuk wist beter. De Saudi Pro League ging de toekomst worden. Niet die krakkemikkige Langeleegte. Dus bleven de kolonicio over met de amateurs. Tot enkele jaren geleden met het vlaggenschip op zondag, maar inmiddels ook gezwicht voor de gezelligheid van het zaterdagvoetbal. In de voorbereiding werd er nog onderling geoefend. Ook (spoiler) toen geen succes voor Groen Geel.
Deze ogenschijnlijke waarschuwing was aan dovemans oren gericht. Plannen om tegenstanders in de wasmachine te doen kwamen totaal niet uit de verf. Binnen het kwartier lag de bal al in het verkeerde mandje. Een schuiver verdween buiten bereik van Sebastiaan in de linkeronderhoek. Dit was het sein voor Groen Geel-ers om de mouwen op te stropen. Tot veel leidde dit echter niet. Een bal die roerloos bleef liggen aan de voet van de Veendammer doelman werd net niet onderschept door Jermo. Een voorzet van Bram kon niet tot doelpunt worden gepromoveerd door Melle. Tot zover de wapenfeiten van de eerste helft.
Na de rust hetzelfde spelbeeld. Veendam, voor de gelegenheid spelend in een lelijk blauw shirt, in de verdedigende stellingen. Groen Geel zoekende naar gaatjes, maar een gebrek aan creatieve oplossingen. Dat kunnen we helaas niet zeggen van de spits van Veendam. Met een knal van zo’n 30 meter werd Sebas voor de tweede keer verschalkt. Op wonderlijke wijze dit keer. Schot, hand, paal, rug, doelpunt. In die volgorde. Zoiets overkomt elke keeper minimaal 1x in zijn (of haar) carrière. Anders ben je niet echt keeper geweest. Heb ik van horen zeggen.
RAL5012 trouwens. De gemiddelde binnenhuisarchitect zou binnensmonds kotsen als ie zoiets op de muur zou aantreffen. En daar dan 11 shirtjes van. Ho nee wacht. De keeper was in het zwart. 10 shirtjes. En 20 sokken. Vreselijk.
Maar ja, wel 3 punten. 0-2 Eindstand.
Een inspiratieloos potje voetbal van Groen Geel. Net zo inspiratieloos als de menukaart bij de Slingerij. Of de muziek in feestcafé de Doos. Ruby Ruby van de Kaiser Chiefs (leuk weetje: vernoemd naar een voetbalclub) draaien omdat de jarige toevallig Ruby heet. Dan doe je dus niet meer mee. Of die RAL5012 shirtjes. Of dat spandoek van dat AZ-jochie.