
Lijkbleek verliet Willem den Hartogh Corponello, zijn hoofd gebogen als een treurende soldaat. Zuidhorn had zojuist zijn promotiedroom genadeloos aan gruzelementen geslagen. Het eerste seizoen van Groen Geel 3.0 was niet geëindigd zoals beloofd ergens in september 2022. In plaats van met een golden ticket naar de tweede klasse, toog Den Hartogh huiswaarts met een plekje in 3C. Alweer.
De deceptie deed de druk op Den Hartogh toenemen. Links en rechts werd om het ontslag van de lange Fries gevraagd, coryfeeën uit een ver verleden begonnen zich te roeren in de wandelgangen. De naam Haan viel.
De TC, onder zelfverklaarde leiding van Ypenburg, bleek echter coulant. Den Hartogh kreeg nog één seizoen om zijn groengele belofte in te lossen.
De zomeronderbreking was voor Den Hartogh geen tijd van bezinning en ontspanning, maar eerder een periode van herstel en heropbouw. Wekenlang flitsten verschillende spelsystemen als vuurwerk door zijn gedachten. Gegenpressing, Totaalvoetbal, of misschien toch weer zijn vertrouwde Hartoghbal?
Hartoghbal. Het beproefde 1-5-4-1-recept met wingbacks, halfspaces en een vierkant op het middenveld. Het had weliswaar weinig tegendoelpunten opgeleverd, maar het spel was zo saai als een droge boterham. Meer dan eens gingen de toegewijde fans van het Vlaggenschip ontgoocheld naar huis.
Vandaag de dag blijkt Den Hartogh echter volhardend. “Wij zijn Groen Geel, wij zijn de besten. Bij zo’n team hoort de beste trainer, en dat ben ik,” verkondigt hij vastberaden. “Als Groen Geel zichzelf steeds opnieuw kan uitvinden, dan kan ik dat ook. Het zwaard van Damocles hangt boven mijn hoofd, maar ik ga all-in. We gaan voor Hartoghbal 2.0.”
“Vergelijk het maar met de politiek,” zo gaat de nieuwbakken ondernemer verder. “Ook daar moeten mensen voortdurend finetunen, veranderen en verbeteren. Ik ben als Pieter Omtzigt: de hoop van het volk in tijden van nood, maar ik schitter pas echt als ik de tijd krijg om mijn plannen te laten ontkiemen.”
Waarvan akte. Het zijn de inleidende beschietingen in het jaar van de waarheid voor het Vlaggenschip. Dit geldt voor zowel de trainer als voor de spelersgroep. De generatie Olde Monnikhof, Molenaar en Ludwig nadert gestaag het einde van hun tijdperk. Wat staat Groen Geel te wachten als zij afzwaaien. Krijgen we te maken met een leegloop, of heeft de TC een verrassing in petto?
De ganse club – ja, stiekem houdt iedereen van het Vlaggenschip – hoopt van harte dat de legendes nog lang aan Groen Geel verbonden blijven. Er rust namelijk nog een belofte op hun schouders. De eerste stap richting die belofte is morgen, op Corponello tegen Onstwedder Boys (aftrap 15.15).
Terwijl Groen Geel zichzelf voortdurend heruitvindt, is er één ding dat onveranderd blijft: we worden dit jaar kampioen.
“Vergelijk het maar met de politiek,” zou Den Hartogh zeggen. Niet alle beloftes blijken bedrog te zijn.