De internationale kraker tussen Groen Geel zondag 4 en het Engelse Hemel Hempstead eindigde vrijdag 3 november in een 6-6 gelijkspel. Met een goal ‘in the nick of time’ werd de Nederlandse eer gered door de groengelen. Dankzij het doelpuntenfestijn was het massaal toegestroomde publiek de grote winnaar van de avond.
Door Jelle Posthuma
Menig groengeler kon donderdagavond de slaap slecht vatten. Spanning? Waarschijnlijk wel. Er stond namelijk een bijzonder avontuur op de planning. In alle vroegte maakte Groen Geel 4 vrijdagochtend de oversteek voor een interland tegen Hemel Hempstead, een plaats in de buurt van Londen. Het Britse gelegenheidsteam bestond uit vrienden en bekenden van Christian ‘Schrammo’ Schramm, de in Engeland geboren speler van Groen Geel. Laatstgenoemde tekende eveneens voor de organisatie van de Engelse reis en fungeerde als bondscoach annex speler bij de groengelen.
Londen was de uitvalsbasis van Groen Geel. In de middag voorafgaand aan de wedstrijd werd bij Mother Mash, the home of British comfort food, een stevige sportmaaltijd naar binnen gewerkt, bestaand uit sausages en gravy. Hier en daar verscheen een pint op tafel. Verstandig? Misschien niet, maar ze smaakten er niet minder om. Veel tijd om uit te buiken was er overigens niet. Rond vijf uur vertrok de trein vanaf Kings Cross richting Berkhamsted, de plek waar de twee voetbalteams elkaar zouden treffen.
Na een flinke wandeling door het pittoreske Engelse plaatsje kwamen de groengelen aan bij het sportcomplex van de Ashlyns School, een fraai schoolgebouw aan de rand van Berkhamsted. Nadat de lokale jeugdteams het met oefenmateriaal bezaaide kunstgrasveld hadden verlaten, konden de Groningers beginnen aan hun warming-up. (Bijna) de gehele familie Schramm stond al klaar langs de kant. Vader Schramm zou zelfs als vlaggenist dienst doen die avond.
Hoewel ‘Ed er zin in had’ en Groen Geel aardig begon, liepen de Groningers al snel achter de feiten aan. Een flinke beuk van de Engelse aanvoerder leidde het onheil in. Of het nu lag aan het tijdsverschil, de zachte bal, het vroege opstaan, geen reserves, de pints in de middag of het ontbreken van de ladders van coach Daan Breithaupt: de elf Dutchies kwamen niet in hun spel. Sterker nog, de score liep snel op in het voordeel van de fanatieke Engelsen. De groengelen hielpen bovendien een (al dan niet gezwollen) handje door vrijwel alle ballen in te leveren bij de Britse aanvallers, die dodelijk effectief waren in hun afronding.
Bijzonder moment was een actie van de Britse rechtsbuiten, Maddie, die naar verluidt jaren in het hoogste meisjeselftal van Chelsea heeft gevoetbald. Met een afstandsschot van een metertje of 35 klopte ze gelegenheidskeeper Stef Bekhuis. Gelukkig voor de Twentse goalie had de dichtstbijzijnde kroeg Grolsch op de tap, zo bleek na de wedstrijd. Enige lichtpuntje voor de groengelen werd verzorgd door Matthijs den Engelsman, die zijn achternaam eer aan deed en tekende voor de 3-1.
Na de Engelse thee veranderde er weinig aan het spelbeeld. De score bleef in rap tempo oplopen in het voordeel van de Britten. Pas na de 6-1 leek er iets in de koppies van de groengelen te veranderen. Met wat geluk belandde de 6-2 in het Engelse goal, en niet snel daarna volgde de 6-3 en 6-4. Nog 8 minuten op de teller. Het zelfvertrouwen kwam voorzichtig terug. Duidelijk werd ook dat de Britten er compleet doorheen zaten. En waarachtig: de 6-5 was een feit. ‘In the nick of time’ kreeg laatste man Koen Slik het op zijn heupen. Met het hoofd wist hij de gelijkmaker te verzilveren, en was de eer voor Groen Geel, voor Groningen en voor het gehele vaderland gered. 6-6. Een uitslag waar zowel de Britten als Nederlanders tevreden mee waren.
Na een korte douche vertrok het elftal richting het centrum van Berkhamsted voor een bezoek aan de lokale pub. Verschillende spelers van het Engelse team schoven aan. Er werd geklonken op de internationale ontmoeting, en er werden voorzichtige plannen gemaakt voor een return. Volgend jaar Corpus? Wat Groen Geel betreft zeker.