De afgelopen jaren bleek Zuidhorn-uit een lastig te nemen horde voor Groen Geel. Meermaals werd er (terecht) verloren. Gisteren kwam hier verandering in. Groen Geel was heer en meester op het kunstgras en het was een klein wonder dat het bij 0-1 bleef. Jermo Verbeek groeide uit tot matchwinner.
Wanneer Groen Geel en Zuidhorn elkaar treffen dan gaan de gedachten direct uit naar het treffen in 2016 op Corpus den Hoorn. Ruben Ludwig, om onduidelijke redenen bestempeld als een ‘irritant spelertje’, maakte volgens de Zuidhorn aanhang een onreglementaire treffer en besliste daarmee de wedstrijd in het voordeel van Groen Geel. Het juichen van hem maakte heel Zuidhorn zo nodig nog woedender: alsof hij de Champions League had beslist, aldus de destijdse trainer van Zuidhorn. Zo voelde dat waarschijnlijk ook voor ‘de makelaar uit Sleen’, nog zo’n vleiende bijnaam waar de afgunst vanaf droop.
De zoete wraak van Zuidhorn vond twee jaar later plaats, in 2018. Bij het basisdebuut van de destijds twintigjarige doelman Indy Roode kon hij maar liefst zes keer vissen. Jaap Jacobs was de grote man met liefst vier treffers. Het was koren op de molen voor Zuidhorn, dat vorig seizoen in de nacompetitie andermaal een plaaggeest bleek. Dapper strijdend ging Groen Geel met een man minder met 0-2 ten onder.
Anno 2024 liggen de verhoudingen anders. Door de jaren heen heeft Groen Geel een ander jasje gekregen. Oudgedienden als Johan Molenaar, Ruben Ludwig en Koen Olde Monnikhof zijn er weliswaar net als in 2016 nog steeds bij, zij het wat roestiger maar een enkeling nog net zo irritant. Bij de groengele equipe hebben zij gezelschap gekregen van jongelingen als Joël Brandsma, Sebastiaan Meijwaard en Bart Kranenborg, hoewel laatstgenoemde deze week ook alweer de 27 aantikte. Reden genoeg voor De Kraan om zijn studentikoze leven definitief opzij te zetten en een burgerlul te worden. Hij kocht na vier jaar eindelijk nieuwe witte schoenen en hij ging in de avond vroegtijdig naar huis, want hij moest nog boodschappen doen en het huis poetsen. Zijn maatje Sebastiaan bekeek het tafereel vol afgrijzen. Hij zoop in de nacht van vrijdag op zaterdag z’n kop eraf in de Oblo. “Eén klein biertje moest het worden, maar het escaleerde enigszins. Kan gebeuren, ik heb wel vaker met een kegel in het doel gestaan.”
Gelukkig voor Bassie stond de verdediging van Groen Geel zoals altijd als een huis en kon hij de eerste helft rustig uitbrakken. Skho ‘Hbo’ Metaj vormde samen met De Kraan en de multifunctionele Steven Knotters de achterhoede. Joël Brandsma en Menno Pot waren de backies van dienst. Stan Ypenburg keerde terug op het middenveld en vormde met good old Durk Noordmans het middenrif. In de punt van de aanval moest Koen Olde Monnikhof vakantieganger Melle Gebben doen vergeten. Jermo Verbeek en Dave Knipmeijer mochten het, na het succes van vorige week tegen Be Quick 1887, wederom samen achter de spits proberen.
De eerste helft was afwachtend van beide kanten. Onder toeziend oog van Groen Geel-legendes Jelle Teitsma en Walter Hartlief wilde Groen Geel graag vooruit, maar kon het de vrije mensen voorin te weinig vinden. Achterin gaf het echter niks weg. Met 0-0 gingen we richting de thee.
Na de rust nam Groen Geel het heft in handen. Onder aanvoering van Ypenburg werd de ruimte achter de verdediging keer op keer benut. Rond de 65e minuut was het raak. Een voorzet van Menno Pot belandde via Joël Brandsma bij Jermo Verbeek. Een koud kunstje voor de man in vorm, die met het zetten van zijn nieuwe mandala tattoo (of was het Mandela?) sowieso al een topweek beleefde.
Het meest besproken moment vond plaats in de 75e minuut. Steven Knotters, die de achterhoede inmiddels had verruild voor de spits, ramde de bal kiezelhard tegen te touwen. Heel Groen Geel juichte voor 0-2, de scheidsrechter wees al naar de stip, totdat de bank van Zuidhorn zich roerde. De grensrechter was gedurende de aanval geblesseerd naar de grond gegaan, waardoor hij niet meer in staat zou zijn geweest om te beoordelen of aangever Menno Pot buitenspel zou hebben gestaan. In de verste verte rook het doelpunt niet naar buitenspel, maar de scheidsrechter wist door het geschreeuw van de bank van Zuidhorn ook niet meer wat te doen. Hij keurde het doelpunt alsnog af, al bekende hij na afloop dat hij dit nog nooit had meegemaakt.
Dan kun je twee dingen doen: de frustratie de vrije loop laten of het moment vergeten en doorgaan. Groen Geel koos voor het laatste. Zelfs Stan Ypenburg wist zijn woede dit keer in bedwang te houden en met Ruben Ludwig veilig op de bank speelde Groen Geel de wedstrijd professioneel uit. Met Johan Molenaar in het hart van de defensie viel er voor Zuidhorn weinig meer te halen.
En dus was het bier en gehaktballen voor de mannen van oefenmeester Den Hartogh. De korfbalkantine van Zuidhorn werd al snel verruild voor de zuipschuur op Corponello en voor een enkeling was De Singelier de eindbestemming. Ook daar denderde de groengele trein rustig verder. Op naar een nieuwe tegenstander. Volgende week wacht Loppersum.