In de vroege jaren van het vorige decennium stelde Neal Haan zichzelf een doel. De initiator van Groen Geel 2.0 wilde niet alleen dat zijn manschappen als een wervelwind door het noordelijke voetballandschap raasden, zij moesten dat ook in stijl doen. Nu, pak ‘m beet vijftien jaar later, is de cirkel rond. Eindelijk voetbalt Groen Geel zoals Ajax dat doet.
Beatrix zat nog op de troon, Boer Zoekt Vrouw was nog hot, de wereld kende slechts twee genders en regionale journalisten probeerden nog niet goedkoop te scoren met halve waarheden (daarover later meer). Het was in die tijd dat Neal Haan Groen Geel reanimeerde. We kennen het verhaal.
Met mannen als de gebroeders Vogel, Jelle Teitsma en Henk Strijker ravede Groen Geel als een horde losgeslagen orks door de provincie. Kampioenschap op kampioenschap volgde, met als eindresultaat de eerste klasse. Toch zat één ding Haan niet lekker. Ondanks de vele titels, was het spel van Groen Geel niet zoals gewenst.
‘Ik ben een Ajacied en wenste één ding: Ajax-voetbal herkennen in mijn ploeg. Nou, daarvan was vaak weinig sprake’, zo merkt Haan jaren later droogjes op, waarna een diepe zucht volgt. Het verraadt de schaamte waarmee Haan lang heeft geworsteld. ‘De vele titels ten spijt, kon ik maar moeilijk met onze prestaties leven. Het was 4-4-2, een lange bal op Jelle, de duels pakken en gas geven. We wonnen vaak dik, maar het gaf geen voldoening. Op een gegeven moment werd het zelfs zo erg, dat ik thuis met een grote honkbalknuppel alle spiegels heb gesloopt. Dat ík trainer was van dit heerschap, was lastig te verkroppen.’
Het verhaal van Haan heeft iets tragikomisch. Een kleine ziel zou zeggen: jank niet, succes is succes. Alleen een waardige ziel, één die streeft naar perfectie, weet: succes is geen succes als je in de uitvoerende weg daar naartoe genoegen neemt met een zesje.
Daarom doet het ogenschijnlijke succesverhaal van Groen Geel denken aan de twee openingstrofes van het bekende lied Over de Muur van het Klein Orkest.
Oost Berlijn, Unter Den Linden
Er wandelen mensen langs vlaggen en vaandels
Waar Lenin en Marx nog steeds op een voetstuk staan
En iedereen werkt, hamers en sikkels
Terwijl in paradepas de wacht wordt gewisseld
Veertig jaar socialisme, er is in die tijd veel bereikt
Met een klein beetje creativiteit zijn de raakvlakken met Groen Geel eenvoudig bloot te leggen:
Groen Geel, Corpus den Hoorn
Er voetballen mensen met bloed, zweet en tranen
Waar Haan en Teitsma nog steeds op een voetstuk staan
En iedereen werkt, hamers en sikkels
Terwijl met een slok op de wacht wordt gewisseld
Vijftien jaar betonvoetbal, er is in die tijd veel bereikt
Vanaf strofe drie komt echter de clou van het lied. Maar wat is nou die heilstaat als er muren omheen staan? Of, voor Groen Geel: wat is nou dat succes, als je als een parkiet gevangen zit in een kooi, terwijl je veren het verdienen om eindeloos te schitteren in het maanlicht?
Met die vraag ging Den Hartogh twee jaar geleden aan de slag. Polijsten, poetsen, boenen. Opnieuw beginnen na een mismaaktheid. Opbouwen. Wéér polijsten, poetsen en boenen. Totdat op zaterdag 14 oktober 2023 het moment daar was. Eindelijk heeft Groen Geel de perfectie bereikt, de doelstelling van Haan is gehaald. Groen Geel speelt Ajax-voetbal.
‘Na de pot moest ik wel even een traantje laten’, zo bekent coach Den Hartogh. Zelfs nu, twee dagen later, is er een lichte snik hoorbaar in de stem van de trainer. ‘Mijn voorgangers zijn niet de minste, maar ik heb dit toch maar mooi geflikt.’ Trots laat hij de ranglijst van 3C zien. Na de 2-1-nederlaag tegen Be Quick is Groen Geel gezakt naar plaats 11. Den Hartogh grijnzend: ‘Net als bij Ajax betekent dat aan het einde van de rit nacompetitie. Dit verzin je toch niet!’
Het is inderdaad bizar. Toch moet er een prangende vraag worden gesteld: nu de groengele cirkel rond is, wat is dan nog de toekomst van de vereniging? Ongewis, vooralsnog. Per direct terugtrekken uit de competitie? Misschien weet OOG TV raad. Na het wedstrijdverslag van die omroep is duidelijk geworden dat Martijn Minnema en consorten als geen ander weten wat er speelt binnen de vereniging.
Journalisten, schrijvers of andersoortige tekstbeesten die een loopje met de waarheid nemen om goedkoop te scoren. Ook dat is tegenwoordig Nederland.
Wij wijzen lieven naar de feiten. Haan wist het vuurtje aan te wakkeren, maar dankzij Den Hartogh speelt Groen Geel nu Ajax-voetbal. We zijn nu een feniks die voor altijd uit haar as is verrezen.