2024: het was een jaar met ups en downs. Voor de zomerstop speelde de equipe van WdH10 vaak schabouwelijk voetbal, maar haalde het toch de finale van de nacompetitie. In het nieuwe seizoen was de start dramatisch, maar de laatste maanden tonen beterschap.
Waar deze opleving eindigt, weet niemand. Wat wél vaststaat? Ondanks alles was 2024 een Gigagoed Groen Geel jaar. Een korte terugblik eer het oude jaar het veld ruimt voor het nieuwe.
Eerst even terug naar afgelopen zaterdag. Na de sterke prestatie tegen VV Groningen (5-2) moest Groen Geel bevestigen. Tegen Lewenborg was Den Hartogh echter gedwongen te sleutelen aan zijn opstelling. Nick Kamst verving zaterdagcursist Knotters in het hart van de defensie. Desondanks (of dankzij?) boekte Groen Geel een dikke 4-0 overwinning.
Over Kamst: het was zijn eerste basisplaats sinds de terugkeer uit de Oriënt. Wederhelft Eline gaf helaas voor de mannetjesputter geen acte de présence, maar de Meedenaar oogde desondanks gedecideerd in zijn acties. Energiek dirigeerde hij zijn ploegmaats naar de juiste plaats. Zelfs een omhaaltje in de vijandelijke rechthoek was niet te gek.
Vanaf de bank keek Molenaar, zoals gewoonlijk uitgedost met een zaag in zijn binnenzak, met gemengde gevoelens toe. ‘Kamst neemt steeds meer de leidersrol op zich. An sich een wonderlijk fenomeen om te aanschouwen, maar het komt zo belerend over. Men begint zich te ergeren. Bovendien is het hypocriet. Hij gedraagt zich als het heertje bij Groen Geel, maar ondertussen mikt hij op een transfer.’
Het hoge woord is eruit. De olifant in de kamer benoemd. Kamst aast op een functie elders. Verrassend genoeg draait de verdediger er zelf niet omheen. ‘Ik weet niet of ik nog op mijn plek ben in Stad. Ik mis de geur van schijtende geiten en buurvrouwen die hun tanden niet poetsen. ’T Is tied. Ik wil terug naar Meeden.’
Kamst die Stad & Groen Geel dreigt te verruilen voor de periferie van de provincie. Het zou het Groen Gele dieptepunt van 2025 zijn.
Over dieptepunten gesproken: trainer Den Hartogh zal wijzen op de verloren finale tegen Bedum. Geen promotie en bovenal: geen adelbrieven om te overleggen bij de zoektocht naar een cluppie een niveautje hoger.
Toch weet elke realist dat Groen Geel nu nog niets te zoeken heeft in de tweede klasse. Het werkelijke dieptepunt van 2024 was de seizoensstart. Een falende instelling en een flagrant gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel leidden tot een serie armoedige resultaten. Wie die combinatie tentoonspreidt, heeft in geen enkel voetbalteam iets te zoeken.
Gelukkig waren die donkere dagen ver weg afgelopen zaterdag. Naast Kamst schitterde bijkans iedereen. Vooral de tweede helft tegen Lewenborg was een lust voor het oog. De 4-0 overwinning had veel groter kunnen uitvallen.
En het hoogtepunt van 2024? Dat antwoord valt bijna niet te bevragen. Ameland. Het Wolters-festival. Het Letterfeest dat Groen Geel ouderwets verbroederde. Of die ene lentedag waarop Ray – ik speel nog wel een uurtje – Slagter de kantine op stelten zette. En wat te denken van Johan Sesselaar? Johan won er zijn tweede prijs met Zaterdag 1.
De biermarathon was ook een feest. Joël ontmoette er een Fries. En Steenkamer die dankzij het Pakhuis weet hoe een flipperkast werkt.
Maar de allermooiste momenten? Die staan niet in dit verslag, die worden wijselijk achtergehouden. In 2025 zal het niet anders zijn.