Zaterdag 25 maart ging voor veel Groen Gelers de boeken is als een legendarische dag. Niet direct door de minimale zege van het vlaggenschip op de studentjes van TKB, maar bovenal door het feest dat na afloop in de kantine losbarstte. Jordi Weijer, bekend van hits als ‘Het Spijt Me’ en ‘Mijn Kleine Grote Vent’, legde een ongeëvenaard puike wedstrijd op de mat en ging onder luid gejoel weer naar huis. Een dik uur bracht hij de Groen Geel kantine in extase.
Toegegeven, Groen Gelers houden wel van een feestje. Talloze keren in de historie van de club ontaardde een onschuldige derde helft in een rauwe technofuif waar ze bij Paradigm jaloers op zijn. Diverse oud-leden, niet nader bij naam te noemen, lieten hun sporen na in de ruige Groen Geel-scène. Fakkels, kapotte meubels, niets was bij de club te gek. Maar dat de club in ontwikkeling is, is een feit. Toch bezorgde de aankondiging van volkszanger Jordi Weijer voor gefronste wenkbrauwen bij Neal Haan, naast Jacob Ritsema welhaast het grootste Groen Geel-coryfee. “Ik dacht dat je van Groen Geel weer een kampioensclub en een technoclub zou maken”, beet hij zijn trainerspupil Willem den Hartogh toe. “Maar als ik naar de ranglijst kijk, is er nog werk aan de winkel en als ik de Spotify-lijst van deze C-artiest aanzet, krijg ik pijn in m’n oren.” Henk Strijker en Jeroen Vogel, andere voormalige grote spelers van Groen Geel, besloten de nieuwe generatie wel een kans te geven. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Maar later meer over de derde helft. Eerst de wedstrijd. Voor de wedstrijd ontvouwde zich een bijzonder tafereel. Lesmond Prinsen, de fanatieke trainer van TKB, besloot pontificaal aan de overkant van de dug-out te gaan zitten, de wind in de rug. “Anders horen ze me niet”, luidde zijn verklaring die toch als een zegen voor zijn ploeg zou moeten voelen. Deze opmerkelijke actie sorteerde het eerste kwartier wel het gewenste effect. De studenten van TKB, overduidelijk niet brak van de donderdag ervoor, zetten hoog druk op de verdediging van Groen Geel. Een handvol speldenprikjes volgden, maar met name Hessel van Amerongen had zijn vizier niet op scherp staan. Toen Groen Geel de 3-4-3 formatie door had, was het uit met de pret. Het antwoord was gevonden en met een 4-4-2 formatie voetbalde het heerschap van Den Hartogh zich steeds makkelijker onder de druk vandaan. Tot grote kansen leidde dit nog niet. 0-0. Thee.
Vlak na rust was het wel raak. Dave Knipmeijer, toch goed voor vier uur slaap die nacht, schoot in drie instanties raak. Het laatste halfuur stond vooral in het teken van tegenhouden, collectief drukzetten en hopen op een snelle uitbraak. Die uitbraak kwam er in de laatste minuut. Goed drukzetten van Ruben Ludwig bracht de bal bij Papa Dave, die de bal op het presenteerblaadje van de aangesjokte en volledig vrij staande Koen Olde Monnikhof kon leggen. De nachtelijke onderbrekingen werden hem echter fataal. Voordat Dave het door had, werd de bal door the last man standing weggesnoept. Het deerde niet. De 1-0 was een feit en Knipmeijer ging de boeken in als matchwinner. Dubbel winst.
Men had nog niet gedoucht of de volgende (bier)douche stond alweer klaar. Naast Jordi Weijer steelde Frank van Veen de show met een vlekkeloze versie van ‘Kleine Jongen’. De dames van Groen Geel hingen aan de lippen van de goedlachse middenvelder. Het verliezende fust was voor TKB, maar de drank deed het vlaggenschip van Groen Geel ook een fust erin gooien. Zo eindigde de avond als eentje voor in de boeken. En waar de een vroeg piekte en om 22.30 uur afgetaaid in bed lag, daar gingen anderen een deurtje verder en deden zij het nachtlampje om 05.30 uur uit. Dat Den Hartogh de dinsdag daarop een “sorry, ik ben nu ziek, kan vanavond niet trainen”, werd voor lief genomen. Zaterdag staan we er weer. Dan wacht stadsgenoot Lycurgus ons op.
