Voetballen om 13:00 uur, het was even wennen. Wekker een uurtje eerder dan normaal, vroeg ontbijten en de ochtendwandeling in het donker. En dat op zaterdag. Om 5:30 uur circuleren de eerste foto’s al rond op de app. Giraffen, apen en Johan Molenaar met een vlotte planga op, oog in oog met een leeuw. “Opvreten die gasten” klonk het vanuit Zuid-Afrika. “Vlammen” klonk het vanuit Mexico, waar de kleine generaal zich helemaal in zijn nopjes voelt. De gemiddelde lichaamslengte van de Mexicaanse man ligt namelijk op 1,64 meter. “Wat is dit een verademing, alles is hier afgestemd op mijn lengte, geen zitje meer nodig voor het autorijden, ik mag in alle attracties van alle pretparken en er wordt nooit naar mijn ID gevraagd.”
Maar hoe winnen we deze wedstrijd? Vroeg trainer Den Hartog aan aanvoerder Ruben Ludwig. “Het begint met energie, energie in het spel, energie in de duels. Als Sievert ziet dat Frank energie levert, dan volgt Sievert. En als Cas ziet dat Sievert energie levert, dan volgt Cas. Dus als individu kun jij het verschil maken, als individu kun jij het team op sleeptouw nemen. Maar ook uitstraling. Uitstralen dat wij de kampioensploeg zijn, uitstralen dat wij door het vuur gaan voor elkaar.” De korte speech kwam duidelijk binnen bij de selectie want er zat heel veel energie in de ploeg. Frank van Veen stond daarin centraal, 90 minuten lang gaf hij het goede voorbeeld, waardoor de hele ploeg volgde. Ondanks dat had Groen Geel in de eerste helft wel moeite om tot echt grote kansen te komen. Rik Slomp was wel tot twee keer toe gevaarlijk. Zijn eerste kans rondde hij beheerst af, maar deze werd onterecht afgekeurd. Bij zijn tweede kans stuitte hij ongelukkig op de sluitpost van TLC. De defensie van de groengelen stond, zoals de laatste weken, zeer solide opgesteld en kwam totaal niet in de problemen.
De tweede helft hetzelfde spelbeeld maar wel met meer kansen. Menno Pot, sinds enkele dagen weer zonder snor, stoomde door vanaf links en tekende koeltjes voor de 0-1. Kort daarvoor kreeg topscoorder Jetse Tuithof nog een levensgrote mogelijkheid om zijn ploeg op voorsprong te brengen, maar de uiterst betrouwbare Sebastiaan Meijwaard kwam als winnaar uit de strijd. Niet geheel ongeschonden. Hij schreeuwde het uit, Den Hartog in paniek, Robin Paul stond namelijk (verdienstelijk) bij het tweede elftal onder de lat. “Mijn tepels waren zo stijf van de kou, als daar dan een bal tegen aankomt gaat dat door merg en been. Stijve tepels, ik hoop ze vanavond ook nog tegen te komen.” Aldus Meijwaard. De wedstrijd werd op slot gegooid door Ruben Ludwig. Na een splijtende pass van invaller Melle Gebben, omspeelde hij de keeper en schoot onberispelijk binnen. Groen Geel speelde de wedstrijd vervolgens eenvoudig uit met hier en daar nog wat mogelijkheden om de score verder uit te breiden, maar het bleef bij 0-2.
Met een goed gevoel richting de kantine in Groningen. Dé wedstrijd kijken. Iets waarvan we allemaal wel hebben gedroomd om daar ooit te staan, maar wat voor ons allen nooit gelukt is. De één door onvoldoende kwaliteit (Bram), de ander door andere interesses (Sebastiaan), of de voetballer waarbij het talent simpelweg te laat ontdekt is (Frank, welke laat ik in het midden). Maar iedere zaterdag als we op het voetbalveld staan voelen we ons wel een beetje zoals zij, leveren we dezelfde energie naar mogelijkheid en maken we acties en goals die eeuwig zouden worden herhaald op NOS-sport. De sfeer zat er in ieder geval goed in na de overwinning op de USA. Maar waar was Meijwaard? Had hij het zusje van Nick Kamst dan toch naar rechts geswiped op Tinder?
