#Power to the keeper
Zaterdag 26 september 17:15 Sportpark Corpus den Hoorn. De heilige nul. Het ultieme doel, waar elke keeper op zaterdag weer naar smacht ‘m te bereiken. Het leven van een keeper staat haaks op het leven van de spits; waar de spits alle eer en lof krijgt wanneer deze scoort, krijgt de keeper amper eer wanneer er een redding wordt verricht. Het vermijden van verlies staat in dit geval niet gelijk aan het behalen van winst. Schiet de spits naast, volgt er nog een kans en is er niks aan de hand. Maakt de keeper een blunder, zit deze in de (aardappel)puree van Danya, is deze de schlemiel van het weekend en wordt deze uitgesloten voor deelname aan de derde helft. Desalniettemin liepen twee vrouwen afgelopen zaterdag zeer content het veld af. Het ultieme doel was bereikt: de heilige nul was gekoesterd.
Keeper zijn is een vak apart. Voor deze baan moet je toch een beetje gek zijn, ben je een soort van eenling tussen de grote massa. Groen Geel Dames vier weet deze types altijd op bijzondere manieren voor zich te winnen. Helaas weten ze deze types in een rap tempo vaak weer te verliezen en verdwijnen ze allen weer met de noorderzon. Onze keeper houdt echter ook van Noorderzon, dus dit belooft weinig goeds voor het eind van dit kampioensseizoen. Waar ze vorig jaar tijdens Noorderzon al een voorspellende gave had op de 1,5m maatregel en 1,5 hamburger bestelde bij de snackkar in het Noorderplantsoen (één was te weinig, twee waren teveel), had ze nu al voorspeld dat ze haar doel schoon zou houden.
Even terug op het strikken van types voor dit uitzonderlijke beroep. Het zijn vrouwen met ambities. Doelvrouwen, eigenlijk veel te goed voor de Kelderklasse in het hoge Noorden. In de onderste regionen van het amateurvoetbal kunnen we daar als veldspelers alleen maar dankbaar voor zijn. Dankbaar voor het feit dat je niet elke week met je ogen gericht naar de grasmat, de vraag over wie het doel gaan verdedigen, hoeft te ontwijken. Niet alleen veldspelers zijn de keeper dankbaar, ook de NPO. De NPO besteedde er zelfs, zeer terecht, een hele documentaire aan deze zomer. De zomer die afgelopen week eindigde en zaterdag zeer ver weg leek. Zo ver als het ‘oude normaal’ van begin maart.
Waar we vorige week nog met oververhitte doch blije gezichten van het veld liepen, had nu duidelijk de herfst zijn intrede gedaan. De overige twintig vrouwen liepen ietwat verregend en als afgevallen bladeren het veld af. Lichtelijk teleurgesteld ook wel. De stand was na negentig minuten hard werken niet veranderd. Het was zo’n dag dat de bal uit je handen glipte, omdat hij te nat was. Zo’n dag dat zelfs de scheids geen medeleven toonde en dit genadeloos afstrafte en je weer terug kon naar je plek. Zo’n dag dat flipperkast-voetbal een nieuw leven in werd geblazen en een van je mid-mids het steeds voor het nakijken had. Zo’n dag dat je in de rust al bezig bent met de 3e helft en pizza’s bestelt in plaats van dé overwinningstactiek bedenkt. Zo’n dag dat je misschien zelfs liever thuis in afwachting van je coronatest had willen netflixen, terwijl je al klachtenvrij bent.
Niet dat je beter vandaag thuis had kunnen blijven overigens, want het was foto-sessie-zaterdag. Teamfoto’s in 1,5meter stijl en zeer professionele actiefoto’s. Waarop onder andere de dreiging van onze gekrulde spits, de stabiele verdediging, een stralende klusvrouw, onze naar de mid-mid doorgeschoven aanvoerder en het fanatisme van onze links half mooi zijn vastgelegd. Helaas zijn de omhalen van onze vakantieganger Rennie vandaag gemist en hopen we volgende week op de herkansing. Jullie horen het al, je had er bij moeten zijn. En dat waren we wel.
Vrijwel overal was Dames vier aanwezig bij Groen Geel. Dubbel bezette bestuurskamerdienst, langs de lijn met de vlag in de hand, front row als het ging om het aanschouwen van Heren 1 in hun zwembroek, een gehaktballenbardienst en ga zo maar door. De hele kantine was ingenomen, er werden spelletjes gespeeld en wijze lessen werden geleerd. Aardappels hoef je namelijk tegenwoordig niet meer te schillen. Kortom; de zaterdagavond van 26 september 2020 was van Groen Geel Dames vier. Het is tijd van meneer Hazes werd iets voor tienen ingezet en de lichten van het sportpark werden door ons uitgedaan. Volgende week zal ons innerlijke licht weer gaan schijnen uit bij Groninger Boys!
