Groen Geel VR 4 – Rood Zwart Baflo VR 1
Sommige wedstrijden zijn gemaakt voor de televisie. Andere zijn meer geschikt voor een winterse zaternamiddag, zo rond de klok van vijf, als de winterzon zich alweer heeft teruggetrokken en de temperatuur naar nul nadert. En toch voelt een wedstrijd tegen Baflo als een interland die een uitzending verdient, ook al is het in de echte wereld een wedstrijd in het rechterrijtje van de vijfde klasse reserve.
Baflo, in het Gronings platgestampt tot een ordinair “Bavvelt”, zou ook zo maar een Monagaskische badplaats kunnen zijn (Baf L’eau) of een winters paradijs ergens tegen Lapland aan (Baflø), maar het dorp, gebouwd op de oude kwerlderwal aan de oever van de vroegere Hunze, is te vinden in het Hogeland.
In het land van Ede Staal, daar onder de lucht achter Oethoezen met zijn meulens en de moaren, spreekt men een taal die bijna niemand verstaat. In het Hogelandsters, een variant van het Gronings, worden bijvoorbeeld nauwelijks lidwoorden gebruikt. Het staat bekend als het meest-Groningse dialect, omdat het het minst verstaanbaar is. In 1991 kozen Groningers het als het “beste Gronings”. Of, in het Hogelands, “as bst’ Groungs mnjoeng”.
Je zou verwachten dat deze geheimtaal de dames van Rood Zwart in het veld enig psychologisch voordeel zou geven. De in overdaad voorkomende “ai” en “ou” klanken doen ergens denken aan de Haka (in het Bavvelts zou dat dan misschien wel zo gaan, met een natte t: Kai Mate! Kai Mate! Kai Oure! Kai Oure!), maar de resultaten zijn tot nu toe bijzonder teleurstellend voor de hogelandse dames: 4 gespeeld, 4 verloren en een doelsaldo van -11. Het leiderschaps trio Jan, Jan en Rob kan onmogelijk tevreden zijn.
Daar tegenover staat dat de dames van Groen Geel 4 ook geen daverende seizoensstart kennen. Zij speelden al 8 wedstrijden (in Bavvelt ligt vast nog geen kunstgras), maar kwamen slechts tweemaal als overwinnaars van het veld. Des te meer reden om op het vertrouwde rubbergranulaat van Corponello de punten binnen te halen.
Eenvoudig is het zelden, zo aan het eind van de zaterdag in het donker. Het publiek werpt vanuit de van warmte dampende kantine zo nu en dan een verveelde blik naar buiten, maar van steun langs de lijn zal geen sprake zijn. De xxl snacks van het vierde herenelftal zijn ongetwijfeld al uitverkocht voordat de dames de eerste helft erop hebben zitten. En op het veld zullen de vrouwen ondertussen op het naar ijs neigende kunstgras alles in het werk moeten stellen om de tackles van de buffelende bavvelsters te ontwijken. Maar het hoeft niet mooi, het is niet voor de televisie. Een zwaar bevochten 3-2 overwinning bij matige vorst is ook resultaat – en dan is er vast nog een doosje xxl snacks achtergehouden voor de winnaars om bij op te warmen.
