‘’Dit wordt de wedstrijd van Feeno’’, zeg ik tijdens de warming-up. Haaye Feenstra, klein van stuk maar groot van daden, begint te glunderen. Hij, met zijn aanvoerdersband om, heeft van trainer Haan en assistent Lommers de opdracht gekregen om zo dicht mogelijk tegen zijn maatje Thomas Metzemaekers aan te spelen. ‘’Nog dichter dan Danny Kok in de kantine na drie bier naast Johan Molenaar’’, aldus Haan. Helder. Metzemaekers mocht het bij gebrek aan een echte spits – het gat dat Jelle Teitsma achter liet is groot – het als nummer 9 proberen. Als aanspeelpunt, kapstok voor de buitenspelers en aanjager van de Glimmer verdediging. Een type Luuk de Jong. Zijn voorbeeld. Koppen, sleuren, af en toe scoren. Het plan van Haan en Lommerts werkte. In en tegen Glimmen werd het 1-3.

Vorig jaar eindigde de wedstrijd tegen Shinen in een regelrechte deceptie. Op een besneeuwd veld maakte Groen Geel haar reputatie als mooiweerclub meer dan waar. Er werd met 3-1 verloren. Of 4-1. Indy Roode keepte de wedstrijd met één been uit. Ruben Ludwig kreeg rood. Onterecht, aldus hemzelf. Terecht, volgens de dienstdoende leidsman. Het scheelde hem een weddenschap van een paar honderd euro.

Hoe anders verliep deze editie. In de derde minuut zat Groen Geel al op rozen. Een foutieve inspeelpass van de doelman van Glimmen (die onder druk werd gezet door de ijverige Metzemaekers) kwam terecht bij Feenstra. Hij kapte een verdediger uit, negeerde het geroep van Koen Olde Monnikhof (‘’ik sta vrij!’’), en schoot in het zijnet raak. 0-1. In de resterende 42 minuten verdedigde Groen Geel deze voorsprong uit alle macht. Het verdedigende blok op het middenveld, bestaande uit de wendbare opaatjes Den Hartogh en Molenaar, stond wederom als een huis. Voorin stroopten de sierpaarden Feenstra, Van der Meijden, Olde Monnikhof en Metzemaekers hun mouwen op. Een aantal keren kwamen zij er met zijn vieren gevaarlijk uit, maar het bleef bij 0-1. Achterin mocht Danny Kok de honneurs centraal in de verdediging waarnemen. Hij deed dit voortreffelijk. Danny deed waar hij goed in is: dichtbij iemand anders staan en niet meer weglopen. Het vormde een harmonieus geheel met Dave Knipmeijer, Nick Kamst en Ruben Westenberg, ook wel de blanke Kipchoge genoemd. Het elftal werd gecompleteerd door Jeroen Vogel. Terug op het vertrouwde nest. The Bird is back.

Terug naar Feenstra. In de tweede helft ging hij rustig door. Met het geven van steekpasses, het uitzetten van slimme looplijnen en bovenal scoren. In de 48^e minuut was het wederom raak. Op aangeven van wie anders dan Metzemaekers schoot hij van dichtbij raak. 0-2. Ongekend. Een dubbelklapper voor de kleine draaischijf uit Zuidlaren. Ex-kettingroker. Banketbakker. Vader. Echtgenoot. Druktemaker. Kleine Grootheid. Met zijn treffer verdubbelde hij zijn productie tot nu toe bij Groen Geel. En dus werd het, zoals voorspeld, de wedstrijd van Feeno. Halverwege de tweede helft maakte Glimmen nog de aansluitingstreffer, maar Willem den Hartogh maakte met een tiki-taka doelpunt op prachtige wijze een einde aan alle onzekerheid. 1-3. Douchen, biertje en balletje gehakt.

Na de wedstrijd tevreden gezichten. Bij Haan en Lommerts, wiens masterplan werkte. Bij Olde Monnikhof, die van Haan na een aantal maanden eindelijk weer groen licht kreeg om achter de vrije trappen te gaan staan en zelfs bijna één poging op doel zag eindigen. Bij Henk Strijker, die foutloos vlagde en zichzelf trakteerde op een welverdiende broodje kaas, gehaktbal, patat oorlog en twee biertjes. In één bestelling. Eigenlijk had iedereen een glimlach op zijn gezicht. Zo ook bij Matthijs Loer, de voor velen nog onbekende teamgenoot die na een zware kruisbandblessure de weg naar het voetbalveld langzaamaan heeft teruggevonden.

Het was een mooie zaterdag. Groen Geel klom uit het kleine dal dat met een nederlaag en twee gelijke spelen aan het begin van het seizoen was ingezet. De overwinningen tegen Aduard en Glimmen smaken naar meer. De weg naar boven is ingezet. We zijn los.