“Dit was cult. Een dagje Groen Geel zoals een dagje Groen Geel hoort te zijn. Aan dagen als deze heb ik met weemoed teruggedacht. Mijn angst dat een dag als deze enkel een herinnering aan vervlogen tijden zou blijven bleek ongegrond. Ik blijf nog een jaar.” Een geroerde Mike Hoeksema neemt op zondag 24 februari 2018 toehoorders mee in zijn versie van de spectaculaire editie van vv Noordwolde – G.V. Groen Geel: 3 – 4.
Mike continueert: “Indy Roode die met een krat bier in plaats van een voetbaltas bij de club verschijnt. Een half kreupel Groen Geel zaterdag 1 aangevuld met cultuurbewakers uit zaterdag 4 en zaterdag 6. Een kleine club in een minuscuul Gronings dorp als tegenstander. De column van Jasper Vogel met een nautische invalshoek, over het Noordwolde van voor de aanleg van de Wolddijk. Henk ‘weer die 6’ Strijker die het venijn in zijn spel had. Merkwaardig spel- en scoreverloop. Drie punten. Moeke Vaatstra.”
Al werden Mikes beschrijvingen zo gaandeweg het weekend iets bondiger, aan gespreksstof bij hem duidelijk geen gebrek. Toch is het niet aan de aandacht van de luisteraars onttrokken dat een onderwerp werd onderbelicht. Het debuut van kleine broer Brian Hoeksema. Een gouden wissel. Deze beerput werd door ‘de echte’ Hoeksema maar mondjesmaat opengetrokken. De gedachte aan vroeger is hoorbaar heftig voor Mike. Broederlijke haat en nijd op de slaapkamers in Zuidlaren. Brian die Mikes Arsenal-vlag eens bij de plaatselijke kringloopwinkel inleverde. Mike die op zijn beurt Brians Manchester United-vlag eens in de uitlaat van een wegrijdende Nissan Micra drukte. Waar Arsenal dit weekend
Manchester Uniteds plek innam op de ranglijst, daar mocht ‘Red’ Brian Hoeksema bij een stand van 3-2 het plekje van ‘Gunner’ Mike Hoeksema innemen. Iconischer had niet gekund. Moeder en tante Hoeksema? In de rust reeds huiswaarts gekeerd. Vader Haan ook. Schaatsen kijken.
Op het eerste oog was er geen aanleiding om het sportpark halverwege de wedstrijd te verlaten. De koffie kreeg een voldoende, het weer was goed (“echt Groen Geel-weer”) en er vielen goals. Het strijdplan gaf ook geen aanleiding tot een voortijdig vertrek. Haan had zijn manschappen in een 3-2-1-2-2-formatie geposteerd en de tactiek was helder. Verdedigers Den Hartogh en Mike Hoeksema kregen in balbezit een vogelverschrikker-rol toebedeeld: van de bal zouden zij afblijven. Nederhoed zou het spel van achteruit gaan verzorgen. Zijn taak was om de bal hoog in te brengen in een denkbeeldige graancirkel rondom aanvalsleider Teitsma. Olde Monnikhof, Van Dalfsen en Metzemaekers zouden middels loopacties voor reuring rondom Teitsma zorgen. Al vrij snel moest Noordwolde dan toch de schrik niet meer te boven kunnen komen. Haan plaatste slechts een kleine kanttekening bij zijn plan: papier beweegt niet.
Papier beweegt inderdaad niet. Bewogen was de eerste helft wel. Nederhoed deed zijn best. Hij legde de ballen over het gehele veld weg. Soms hoog, geregeld iets minder hoog. Een aantal keren diep, meer dan eens te diep. Strijker: “tegen een tegenstander als Noordwolde is het wel lekker om een Nederhoed in deze vorm aan je zijde te hebben. Ik vind het heerlijk als een tegenstander het gevoel heeft dat er iets te halen valt.” Neal Haan: “voor mij was Nederhoed de man van de wedstrijd. Zijn aanwezigheid doet heel veel met de jongens.” Willem den Hartogh knikt instemmend.
Noordwolde wist de eerste helft wel raad met het echte Groen Geel-weer. Ontblote onderarmen en haren in een knot zorgden voor een optimale opname van vitamine D. Vitamine Doelpunt. Een teruggetrokken voorzet en precies genoeg vrijheid op ‘randje 16’ lagen aan de 1-0 ten grondslag. Dat een hoekschop van Groen Geel tot veel gevaar kan leiden bleek ietwat later. Gebrekkige omschakeling, 2-0. Op de scheidsrechter geuite frustratie werd vakkundig gepareerd door de uitstekend Sarah Brinkkemper: “houd nou eens op met dat gejank. Dit is mannenvoetbal.” Nederhoed van slag. Den Hartogh en Kobus ook: de terugspeelbal was aan de korte kant en de lange trap net niet lang genoeg. Het hierop volgende duel werd verloren, waarna de spits alleen op keeper Kobus afstevende. 3-0.
Jasper Vogel was vanaf dat moment enkel fysiek nog aanwezig op de reservebank. De 3-0 was voor Jasper aanleiding om zijn gedachten te laten afdwalen naar de wedstrijd G.V. Groen Geel 4 – Helpman 3. Een 6-0 voorsprong bij rust. Eindstand 6-6. Henk ‘die dikke’ Strijker die in de dying seconds verzuimd om de winnende penalty te verzilveren. Jasper voelde het aan zijn wateren: “de Groen Geel-selectie herbergt met Johan Molenaar een Helpman-bewoner. Hij is hiermee de personificatie van wederopstanding. Met hem langs de zijlijn kon het niet anders dan dat de Wolddijk op doorbreken stond.” Jasper spoorde zijn lieftallige metgezel Elzan aan om alvast Kings Of Leon – Comeback Story (Mechanical Bull – 2013) klaar te zetten voor de fietstocht huiswaarts: race isn’t over to the finish line, it’s a comeback story of a lifetime.
Het kietelen kon beginnen. Henk ‘de zwakste schakel’ Strijker begon al in de eerste helft. Trekken, sleuren, kont erin draaien en schieten: balletje op de paal. Thomas Metzemaekers volgde met een schot op de lat. Metzemaekers had een multi-inzetbare verklaring die hij ook op zijn bijna-goal losliet: “het was een hele zachte bal, toch?”
Eerst moest er worden gerust. Neal Haan was uitgesproken: “je staat 3-0 achter. Geloof in het plan. Volharding doet zegevieren. Henk komt naast Teitsma in de graancirkel te spelen. Jorco gaat linksbuiten spelen. Ik ga mijn vader nog even uitzwaaien. Ik zie jullie zo.”
Assistent-trainer Rick Lommerts toonde zijn uitgebreide kennis van periodisering en piekbelasting en floot Haan op een punt terug. Van Hezel had nog iets langer nodig om voldoende opgewarmd te raken en had tien minuten langer nodig voordat hij kon invallen. “Jorco moet van ver komen. Een slepende knieblessure en een nieuwe baan hakken er zichtbaar bij hem in. Ook had hij nog een techno-feestje in Amsterdam. Reden te meer om hem in bescherming te nemen.”
Desalniettemin hadden de doordachte woorden van trainer Haan een zichtbaar positieve uitwerking op zijn ‘rakkers’. Nederhoed, Hoeksema en Den Hartogh boden Teitsma en Strijker bruikbare ballen die panklaar werden neergelegd voor de bijsluitende middenvelders en buitenspelers. De duimschroeven werden aangedraaid. Alsof een kolkende watermassa de Wolddijk murw beukte. Het tij was zichtbaar gekeerd.
Het was Koen Olde Monnikhof die de 3-1 op het scorebord bracht. Enkel zijn paradepaardje was in deze situatie geschikt. Luid toegeblaft door Friese stabij Teuntje besloot hij – niet voor het eerst dit seizoen – van meer dan twintig meter uit te halen. De bal vliegt warempel richting de goal. Wat heet: het net bolt. Hoeksema en Nederhoed kijken elkaar aan. “Het wordt 3-5.”
Wat zich vanaf dat moment voltrok was magie. Minuut 55. Wissel aan de kant van Groen Geel. In het veld wordt gebracht met nummer 14, Jorco ‘El Salvador’ van Hezel. Jorco was warm. Jorco voelde zich goed. Het techno-brilletje dat ervoor had gezorgd dat Jorco niet werd verblind door de zon ging van het hoofd af. Klaar om alle aanwezigen te verblinden. Indrukwekkende sprints van veertig meter werden afgewisseld met slaloms tussen vier spelers en afgemeten voorzetten.
Een van die afgemeten voorzetten leidde tot de aansluitingstreffer. Het hoofd van Teitsma werd gevonden. Koud kunstje voor de boomlange aanvaller. Van Hezel: “vanavond swingen, vanmiddag inswingen.” En verder: “ik voelde dat het erin zat vandaag, dat er nog eer viel te behalen. Assistent-trainer Lommerts vroeg enigszins bezorgd of ik er al klaar voor was. Rick is een geschikte peer, maar ik ben nu lang genoeg afgeremd door zijn quasi-medische adviezen. Ik ga vanaf nu wekelijks laten zien dat ik iets kan toevoegen in deze mooie klasse.”
Inmiddels stond de Wolddijk op doorbreken. Versterkingen aan de zijde van Noordwolde bleken onvoldoende bestand tegen de Groen Gele massa. Routinier Mike Hoeksema zag dat het goed zat. Een blik tussen hem en trainer Haan was voldoende. Het was tijd. “Sturen jullie hem wel een beetje aan? Tuurlijk Mike”. Vol trots stapt Mike Hoeksema het veld af. Een traan wordt gelaten. Enthousiast betreedt Brian Hoeksema met rugnummer 15 het veld. Met zijn rechterbeen hinkelt hij over de zijlijn, zijn linker wijsvinger naar de cornervlag wijzend. In het seizoen 2013/2014 spreidde Brian deze toch wel merkwaardige veldbetreding voor het laatst tentoon in een standaardelftal. Dit was tijdens FC Lewenborg – ZFC Zuidlaren. Vandaag deed hij het weer. In Noordwolde. ‘Weer hij’. Een geliefde uitspraak in Noordwolde, zo bleek: ‘weer die nummer 6, weer die nummer 3’. Brian Hoeksema liet zich niet weerhouden door de woorden van zijn teamgenoten (“Brian, niet doen”) en al kort na zijn veldbetreding volgde de treffende constatering vanuit het Noordwolde-kamp: ‘weer die nummer 15’. Brian Hoeksema was – nog volledig overrompeld door alle prikkels van een spannende dag – kort van stof: “je wilt de mensen iets meegeven om over na te praten.”
En of er kon worden nagepraat. Olde Monnikhof maakte zijn tweede van de middag. Luuk Schoorlemmer is uiterst alert bij een ingooi van Van Hezel. De aanname is goed. Het overzicht nog beter. Met chirurgische precisie legt hij de bal vanaf de linkerflank op het hoofd van Willem den Hartogh. De inspanning van Den Hartogh is helaas net onvoldoende voor een treffer, maar gelukkig is daar Koen Olde Monnikhof op de doellijn. Hij brengt met zijn tweede treffer van de middag Groen Geel de gelijkmaker. Den Hartogh over dit hachelijke moment: “ik geef liever een mooie assist dan dat ik een lelijke goal maak”.
Met nog tien minuten te spelen leeft bij Groen Geel de overtuiging dat de drie punten mee naar Corpus den Hoorn worden genomen. Naast in de schoen van Brian Hoeksema, bleek het venijn ook in de staart van de wedstrijd te zitten. Noordwolde komt heel even boven water en maakt bijna de 4-3. Af en toe wordt het een tikkeltje grimmig, maar scheidsrechter Brinkkemper houdt haar hoofd ook in deze slotfase koel. Meer dan “reageer toch niet zo emotioneel” of “de reservebank is bedoeld om uit te rusten, niet om te zeiken” had zij niet nodig om de boel te sussen.
In de slotminuut gebeurt hetgeen Henk Strijker voorzag. Metzemaekers plaatst een hoekschop op het hoofd van Jelle Teitsma. Andermaal een koud kunstje voor Teitsma. 3-4. Ontlading bij velen. Noordwolde kopje onder. Strijker aanschouwt het van een afstandje. Een glimlach kan hij niet onderdrukken.
Nog een aanval voor Noordwolde. Een doorbraak op links. Albert Kobus probeert zijn vesting te verdedigen. De bal belandt voor de voeten van een Noordwolde-speler. Hij kan vrij inschieten en dit laat hij niet na. Met een sliding weet Nederhoed het schot op de doellijn te kraken en zo strandt de laatste kans voor Noordwolde. Het fluitsignaal klinkt. Er is blijdschap en er is bier. Vijftien spelers en veertien tassen zetten koers naar Moeke Vaatstra in het nabijgelegen Zuidwolde. Daar neemt Neal Haan nog eenmaal het woord: “I love it when a good plan comes together.”
EN
