‘Weer die nummer 10’
Zondagochtend, 4 november, half 7.
Lief dagboek,
Na een tijdje radiostilte ben ik er weer. Misschien vraag je je af ‘hoe dat zo opeens, na dertig jaar?’, maar er is gister een aantal dingen gebeurd waar ik echt even mijn hart over moet luchten.
Mijn dag begon eigenlijk fantastisch. Happie vis, oorbel in, kleine wandeling (niet te ver anders kom je ‘op Urk’ af), en een bezoekje aan de bakkerij. Wat erg fijn is aan bakkerij ‘Bakker’ is dat je naast je bestelling halfje wit, ook altijd een klein pakje meel meekrijgt, als teken dat het daar echt zelf gemaakt wordt.
Na mijn gebruikelijke ochtendritueel ging het echter helemaal mis. Ik ben natuurlijk al jaren actief als jeugdtrainer bij deze mooie vereniging (familie verdient immers extra aandacht), en er stond een fantastische wedstrijd op het programma. Dacht ik. ONS pakte drie punten en zelf bleven we op een matige 1-1 steken tegen een directe concurrent. Met onder 13 welteverstaan. Daarna kon ik me opmaken voor mijn eigen wedstrijd tegen die figuren uit Groningen, dat goddeloze uiteinde van ons land. Groengeel zaterdag 2.
De Groen Gelen wonnen de toss, waarna een van mijn teamgenoten de gevatte grap maakte: ‘och.. verliezen we dit nu ook al’. Dat was echt lachen. Daarna brak de hel… ehh.. sorry.. daarna brak de gekkigheid los.
Na een verassend zwak begin van de Groningers presteerden we het zowaar om op voorsprong te komen. Een lange haal viel goed voor de voeten van onze spits nadat hun twee centrale verdedigers mis zaten, en mijn neefje twijfelde niet. Keurige schuiver in de hoek en de 1-0 was een feit. Daarna hadden de studenten uit Groningen wel het betere van het spel. Of nouja, ze hadden balbezit. Er werd veel over en weer gespeeld, maar ze creëerden eigenlijk weinig. Vervolgens nam de keeper een slechte doeltrap, waarop hij godslastering pleegde. Nou zijn wij vergevingsgezind, dus dit foutje konden wij hem wel vergeven. De leidsman maakte gelukkig wel duidelijk dat er bij recidieven kaarten zouden volgen.
Niet veel later na onze fantastische voorsprong ging er een van die vervelende middenvelders uit Groningen met de bal aan de haal. Hij omspeelde onze linksback (laten we hem voor het gemak Hans noemen, want ik versta hem eigenlijk ook nooit), waarna Hans het nodig vond om na te trappen. Terecht natuurlijk, die nummer 10 met z’n blonde **kop verdiende een schop (dat rijmt dus het is waar). De Groninger student vond echter dat hij hier een weerwoord op moest hebben en hij noemde Hans zelfs een idioot, waarop Hans en ik hem vertelden “houwe mjuh dikse blah”. Zo, die zit.
De noordelijke formatie werd hierna echter wel wat dreigender. Een aantal veelbelovende aanvallen draaiden gelukkig uit op niets. Het gekke klein ventje op rechtsback had een verwoestende uithaal die via de lat in de bosjes verdween, en de bebaarde linksbuiten (Andy heette hij geloof ik, de jongens uit Groningen kon ik eigenlijk ook niet verstaan) kwam er een aantal keer gevaarlijk door.
Helaas was Andy uiteindelijk toch scherp. Na eerder al door die vervelende nummer 10 alleen voor onze keeper (Jordy geloof ik? Zelfde verhaal als met Hans) gezet te zijn, kreeg hij nu een fantastische crossbal van Barjan de Haan (dit weet ik wel, want wie kent hem niet) en wist hij de gelijkmaker te verzilveren.
Even daarna pleegde wéér die nummer 10 zoonslastering, omdat hij een ontiegelijk slechte pass had gegeven, en gelukkig kreeg hij hiervoor een vrije bal tegen. Wij gingen die blonde idioot (wij mogen dat wel zeggen) inwrijven dat hij echt slecht was, maar hij kon ons blijkbaar niet verstaan. Dat maakt ons trotse Urkers natuurlijk erg kwaad, want van op Urk blijf je af. De man in het zwart floot niet veel later voor de rust, en nadat we wat jongens uit Groningen (vooral die nummer 10) nog even duidelijk hadden gemaakt dat ze van op Urk niet af zouden komen konden we aan de thee (met poedersuiker!).
De eerste 10 minuten van de tweede helft waren erg enerverend. Weer die nummer 10 kreeg precies het aantal trappen wat hij verdiende (dit hadden we in de kleedkamer afgesproken, dat zal hem leren, haha). Hij werd vervolgens gewisseld. “slimme wissel”, aldus Hans. Was erg jammer want dat betekende dat ik er net zo goed ook af kon stappen. En zo geschiedeniste.
Groen Geel domineerde vervolgens de tweede helft, en kwam via wederom Andy van der Meyde op 2-1. Gelukkig maakten wij meteen de 2-2. Grote kansen over en weer volgden (ondanks twee procent balbezit kwamen we er in de counter een paar keer erg gevaarlijk uit) maar keeper Ketter Bergsma stond zijn mannetje en die irritante stedelingen gingen met een puntje naar huis. Ieder puntje wat er uit op Urk vertrekt is er een te veel.
Ohja, ik ben nog steeds boos op die nummer 10.
Liefs nr: 6.
