Zaterdag 1 was on 🔥 in Aduard, het dorp bekend om haar motorfietsbaan, organist Piet Wiersma, herberg Onder de Linden en het kloostermuseum. En van v.v. Aduard 2000. De club met een tenue waarover de meningen nogal verdeeld zijn. Hoe dan ook, het werd gistermiddag 1-7. Indy Roode mocht op aangeven van Mike Hoeksema eenmaal vissen, maar hengelde eerder tijdens de week als een visje binnen.
Aduard 2000 1 – Groen Geel (Za.) 1 (1-7)
‘Oncorhynchus gorbuscha.’ (Roze zalm.)
Na een wat stroeve seizoenstart heeft oefenmeester Neal Haan het aardig op de rit weten te krijgen. In en tegen het zonnige Aduard werd met maar liefst 1-7 gezegevierd. In een redelijke eerste helft met vier doelpunten en een abominabel slechte tweede helft met toch zomaar nog drie doelpunten, schoot Groen Geel zichzelf richting de vierde plek in de 3de klasse C in het noordelijke zaterdagvoetbal.
Haan had zijn manschappen vooraf gewaarschuwd. Aduard uit, altijd lastig. Troosteloos sportpark, de voor hem hatelijke kantine boven de kleedkamers en doorgaans een gure wind over de hobbelige grasmat waar elf boerenjongens uit de provincie van plan zijn die succesvolle k*tstadjers eens even goed aan te pakken.
Aangekomen in Aduard bleek niets minder waar. Een heerlijk zonnetje, een vriendelijke tegenstander en een balletje gehakt voor Rob Vogel. Dik voor mekaar. Zo dacht ook doelman Indy Roode. Hij was er deze week vrij zeker van. ‘’Ik ga scoren’’, aldus de goedlachse goalie. En dat deed hij. Op donderdag al. Na een avondje Dispuut was het niet voor het eerst dit seizoen raak en wist hij een snerpend hertje aan de haak te slaan. 1-0. Dat is lekker aan het weekend beginnen en deze lijn trok hij door op het sportpark Aduard, waarin hij slechts een keer moest vissen. Op een prachtige grasmat – Aduard uit, het kan – had Groen Geel geen kind aan het Fiorentina van het noorden. Binnen een paar minuten knikte uitblinker David van der Meijden een voorzet van Koen Olde Monnikhof tegen de touwen. Toch werd het 1-1 na een befaamd ‘Hoeksemaatje’. Jelle Teitsma deed daar even later gelukkig een schepje bovenop met twee vrijwel identieke kopgoals, beide met de rappe flankenflitser Van der Meijden als aangever. Vlak voor rust was daar Haaye Feenstra. De grote kleine speler die van het grote ACV uit Assen overkwam, schoot een hoekschop in één streep tegen de touwen. Dat hij daarbij hulp kreeg van een verdediger van Aduard, deed niets af aan de ongekende schoonheid van Feeno zijn trap. ‘’IJtje, Teits!’’. En dus zat de behendige middenvelder na de wedstrijd met een welverdiend IJwitje na te genieten van zijn eerste doelpunt in het groen en geel. Thomas Metzemaekers, kompaan op het middenveld, dacht er anders over. ‘’Als de bal niet was aangeraakt, vliegt die bal rechtstreeks door naar het eerste beste weiland in Zuidhorn. Eigen goal, dus.’’
De tweede helft was er een om snel te vergeten. Jelle Teitsma completeerde zijn hattrick. Invaller Ruben Ludwig maakte met een haast onmogelijk schot vanaf de achterlijn de 1-6. Het was de mooiste treffer van de middag. Koen Olde Monnikhof – of was het toch Teitsma? – maakte zijn middag enigszins goed door de 1-7 te maken. Verder was het een troosteloze pot voetbal voor het schaarse aantal toeschouwers. Niet alleen voor de toeschouwers, trouwens. Metzemaekers had na een uur wel genoeg gezien en besloot prompt te stoppen met het geven van aanwijzingen. Ook Luuk Schoorlemmer zag het voetbal hoofdschuddend aan: ‘’Als ik Mike Hoeksema op maandagochtend langs mijn doorzonwoning in Kostverloren zie fietsen, denk ik altijd, wat een lichaam heeft die jongen toch. Ook als ik hem vervolgens op vrijdagavond bij de Uurwerker aan het jagen zie, ben ik stiekem jaloers op zijn gevoel en inzicht voor het vrouwelijk schoon. Maar als ik hem op zaterdagmiddag twee tellen de bal aan zijn voet houdt, dan houd ik mijn hart vast.’’
Trainer Haan toonde zich na de wedstrijd kritisch als altijd, maar zag toch ook wel in dat kampioenschappen in deze wedstrijden worden beslist. En dus was hij zaterdagavond een gelukkig man. Helemaal omdat hij in zijn ooghoek een afgetrainde Erik Nederhoed een Desperados zag wegtikken. Nederhoed, lange tijd gekweld met een slepende enkelkwetsuur, is op de weg terug. Wel moet Haan het thuis tegen SC Stadspark doen zonder Rik Spekken. De linksback annex linkshalf annex linksbuiten (‘’ik zie mijzelf meer als spelmaker’’) viert zijn tweede lustrum vurige verliefdheid op zijn Berber. Zonder kind, maar met blonde schone aan zijn zijde, vertrekt hij naar het mooie Praag. ‘’Ik kom afgetraind terug’’.
