Het is een koude doordeweekse avond wanneer ik in het donker naar Groen Geel fiets. Nu de winter nadert valt de duisternis eerder in en worden we gedwongen de bordeelsluipers en driekwartbroeken weer op te bergen en ons te hullen in dikke jassen, hoge schoenen en lange onderbroeken.
Wanneer ik bij de kantine van mijn favoriet clubje kom zie ik een klein vrachtwagentje met ronkende motor en gedoofde lichten staan. De zijdeur van de kantine is open en in het flauwe licht zie ik de 2 silhouetten van 2 mannen sjouwen met iets dat op een kist lijkt. Uit deze kist klinkt gedempt geroep. Verbaasd verstop ik me in de struiken en sla het schouwspel van daar verder gade. De kist wordt achterin de vrachtwagen gezet en de 2 mannen lopen de kantine weer in. Snel ren ik naar de vrachtwagen en werp een blik in de laadruimte. Op de kist van zojuist na is die helemaal leeg. Weer hoor ik gestommel uit de kist komen. Ik klim naar binnen, maar voor ik bij de kist ben hoor ik alweer een stem van buiten. “Zo, de laatste, laten we direct gaan”. Ik meen de stem van voorzitter Haan te herkennen. Snel verstop ik me achter de kist en zie vanuit mijn hachelijke schuilplaats dat er nog een kist wordt gebracht. Van dichterbij meen ik inderdaad Haan te herkennen, de andere lijkt iets weg te hebben van Brandsma, maar dat kan ik niet goed zien. De laadklep wordt met een klap dichtgegooid en beide mannen nemen plaats in de cabine. Mijn vermoeden dat de 2e man Brandsma is lijkt bevestigd te worden wanneer ik door het dunne tussenwandje zacht, maar duidelijk de klanken van Hazes hoor.
De vrachtwagen versnelt en ik meen dat we op de openbare weg zijn beland. Een mooie gelegenheid om de kisten eens nader te onderzoeken. In het zwakke licht van mijn telefoon onderwerp ik ze eerst aan een visueel onderzoek. Ik bemerk op beide een identiek label met: Bestemming Benin. Zijn dit de beloofde materialen die we aan het Afrikaanse land hebben beloofd? Uit nieuwsgierigheid klop ik op de kisten, maar ik hoor niks meer, heb ik het me dan toch verbeeld? Ik krijg de kisten ook met geen mogelijkheid open. De heren hebben het spiekersloan blijkbaar goed onder de knie, want ze zitten strak dichtgespijkerd. Uit angst dat ik opgemerkt zal worden durf ik ook niet teveel lawaai te maken en ondanks mijn nieuwsgierigheid rest mij niets meer dan te wachten waar de reis ons zal brengen.
Na ongeveer een kwartier rijden minderen we vaart en komt de vrachtwagen uiteindelijk tot stilstand. Er gaat een deur open, er klinkt gerammel aan een hek en voorzichtig rolt de vrachtwagen weer een klein stukje verder. Achter ons hoor ik het hek weer dicht gaan en één van de heren stapt weer in. Een klein stukje verder komen we weer tot stilstand en nu blijven we enige ogenblikken staan. Blijkbaar wachten de heren ergens op, want het blijft lang stil. Op een gegeven moment hoor ik een licht geronk in de verte. Het geluid wordt luider en luider en op het moment dat ik er een vliegtuig in denk te herkennen gaan de beide deuren open en stappen de heren Haan en Brandsma uit. Er wordt gerommeld aan de laadklep en verschrikt spring ik weer achter een kist. De mannen pakken gelukkig de andere kist op en slepen hem naar buiten. Snel ga ik ook naar buiten en kruip onder de vrachtwagen. Als ik mijn omgeving verken merk ik dat we op vliegveld Eelde zijn. Terwijl de twee heren de andere kist ook uitladen landt er verderop inderdaad een vliegtuig.
Als het vliegtuig even later richting het busje is getaxied en tot stilstand komt stappen er een aantal donkere mannen uit, waarvan één in wit pak. Deze man stelt zich voor als Pete en praat vervolgens op fluistertoon verder. Ik kan het niet goed verstaan, maar dat deze man niet heel tevreden lijkt te zijn met Haan en Brandsma, daarvan getuigen zijn wilde gebaren. Ondertussen lopen twee andere mannen naar de kisten en slepen ze dichterbij. Met een koevoet worden ze geopend en tot mijn ontsteltenis wordt er uit een van de kisten een zeer zeldzame Vogel gehaald. Één van de laatste die Groen Geel nog kent. De imposante Vogel is geboeid, heeft een prop in zijn mond en lijkt buiten bewustzijn. Uit de andere kist wordt tot mijn ontsteltenis ook een prachtexemplaar van een Vogel gehaald, iets kleiner, maar minstens net zo zeldzaam. Ook deze is geboeid en beweegt zich niet.
De man in het witte pak knikt goedkeurend en beide Vogels worden weer hardhandig in de kisten gepropt. Terwijl de kisten in het vliegveld worden geladen vervolgt de man zijn verhaal, dit keer zonder te fluisteren. Het is gebroken Engels, met een zwaar Afrikaans accent en ik kan er het volgende uit opmaken.
“The boss is getting impatient. The title has it’s price, and it takes too long, they come back when you have money.”
In vloeiend Engels beloofd Brandsma dat het zo spoedig mogelijk voor elkaar komt. De man draait zonder te groeten om en stapt in het vliegtuig. Het vliegtuig draait weer richting de startbaan en pas als deze opstijgt stappen beide heren weer in hun vrachtwagen. Ik klim er snel onderuit en tot mijn schrik bemerk ik dat de klep dicht is. Ik ren vlug weg en zie het vrachtwagentje verdwijnen. Eenzaam blijf ik achter met een hoofd boordevol gedachten. Ik ga er even bij zitten om alles op een rijtje te zetten en na een tijdje begint langzaam maar zeker tot me door te dringen waar ik zojuist waarschijnlijk getuige van ben geweest.
Blijkbaar is het kampioenschap van vorig seizoen op corrupte wijze tot stand gekomen met hulp van een rijke man (the boss) uit Benin. Haan is echter zijn betalingsverplichtingen niet nagekomen en als onderpand lijken nu Groen Geel’s finest naar Benin te worden ontvoerd. Voor de buitenwereld vermomt in een reis van de ene en een verhuizing van de andere Vogel. De op de ALV aangekondigde contributieverhoging en de actie Scoren voor Groen Geel komen nu ook ineens in een ander daglicht. Deze inkomsten zullen puur zijn om de maffiose figuren uit Benin te kunnen betalen en zoals gebruikelijk kan het spelend lid daar weer voor op draaien.
Ik aanvaard de lange wandeltocht naar huis en als ik eindelijk op bed in slaap val worden mijn dromen verstoord door twee Vogels in veel te kleine kooitjes, een van het bed gelichte Bakker, een bont en blauwe Teunissen en een huilende v/d Kleij om nog maar niet te spreken van de taferelen waar enkele dames bij betrokken zijn. Is dit nog maar het topje van de ijsberg of is het een storm in een glas water. Komende weken zal ik me er verder in verdiepen en waarschuw ik elke Groen Geler in hart en nieren zijn of haar deuren ’s nachts op dubbel slot te doen. Ook roep ik een ieder op ook nog maar een aantal vage kennissen mailen of ze niet ook je team willen sponsoren. Ondanks dat er gescoord lijkt te worden over de rug van Groen Geel lijkt me een toekomst zonder Vogels helemaal rampzalig.
Wordt vervolgd, elke tip in deze zaak is natuurlijk welkom…..
Kop d’r veur
