In één vloeiende beweging dartelt hij van me weg. Nog voordat ik volledig omgeschakeld ben is de assist al gegeven. Een hartgrondige vloek voorkomt vervolgens niet de 0-2. Zo gaan de trainingspartijtjes dit jaar. Geen fuck meer aan.
Frank Mohlmann, het jongste lid van Groen Geel. Zijn naam doet vermoeden dat hij ergens in Beieren het levenslicht voor het eerst begroette; het zou me niet verbazen als zijn voorvaderen ooit uitgeweken zijn naar Buenos Aires. Hij combineert in ieder geval Duitse werklust met Argentijnse frivoliteit.
Frankie, het jongste lid van Groen Geel, geboren eind jaren ’90. Lees deze zin nog maar eens. Moest nog verwekt worden toen Louis de karaktetrap richting Litmanen imiteerde aan de zijlijn van het Ernst Happel Stadion. Associeert 5ive met een handbeweging en hakken met schoenen. Tegenwoordig beslist hij wedstrijden voor mijn Groen-Geel 6 met speels gemak. Tussen de puffende en paars-aanlopende mannen maakte hij twee treffers in zijn competitiedebuut (ik zat op de bank).
Frank Mohlmann, ik heb een hekel aan dat ventje.
Mijn gedachten dwalen af naar zeven jaar terug. Ik was Frank. Kwam met een groep vrienden vanuit de studentenvereniging aangewaaid op Corpus den Hoorn, en, heel vanzelfsprekend, droeg al gauw rugnummer 10. Het is dat R. Bredenhoff deel uitmaakte van dat team, anders zou ik als eerste genoemd worden in de verklaring van drie jaar onafgebroken kampioenssucces. Sla You-Tube er maar op na. ‘Schiet maar!!’ roept het publiek en poef, van 30 meter zo de bal in het netje. De keeper kijkt verwildert om zich heen en het applaus klatert.
Aaaaah….die eerste jaren. Godverdomme wat was dat mooi. We mochten nog gewoon alles zelf regelen. Wisselspelers waren scheidsrechters, het publiek vlagde en ballen voor de warming-up haalden we weg bij de tegenstanders. Er waren nog geen kantineroosters; als je dorst had tapte je gewoon je eigen biertje. En als iemand vroeg of je buiten wilde roken, stak je er eentje in de hens in de bestuurskamer.
‘If it ain’t broke, don’t fix it’, maar blijkbaar moest er heel veel aan Groen-Geel gerepareerd worden. In zeven jaar tijd groeide de vereniging en groeide en groeide en groeide, tot ik mezelf terugvond in een aanvoerders-overleg waar mensen die ik niet kende spraken over koude douches en zachte ballen. Over tenues die iets te strak of te groot zijn of, godbetert het, niet precies hetzelfde groen en geel zijn als die van teamgenoten. Het belang van de organisatie nam langzaam maar onvermijdelijk het belang van de zorgeloze vrije invulling over. Nu moet ik via WhatsApp aangeven of ik op 24 februari 2017 van 16:30 tot 19:30 achter de bar kan staan (NEE).
Ik heb heimwee naar het ongeorganiseerde rotzooitje. Heimwee naar de jaren ’90. Heimwee naar rugnummer 10. Heimwee naar applaus.
God wat was ik goed, Frank. Je had me eens moeten zien. Ik versnelde al voor de perfecte aanname. Buitenkant rechts, wreef links, maakte mij niet uit, de bal kwam aan op de stropdas. Een kleine kans promoveerde ik tot een grote; een halve kans was genoeg voor een goal. Ik kon rugnummer 10 al aantrekken voordat een speler (we hadden geen coach, dat kan jij je niet eens voorstellen) de opstelling bekend maakte.
Op de laatste training kwam de heimwee als een vulkaan tot explosie. Frank passeerde achteloos één, twee, drie spelers en dribbelde op me af. Ik wist wat hij ging doen maar hij deed toch iets anders en ik rook al veel te lang en drink te veel bier en relaties komen niet van de grond en ik kijk meer achterom dan vooruit en de bal ging door mijn benen en Frank linksom.
Verdomme. Genoeg geweest, Frankieboy, dacht ik. Ik zette een Moreno-sliding in. Één been voor de bal, de ander op de achillespees van zijn standbeen. Extra kracht dr’op en beiden benen als een schaar laten knippen. Als een Jenga-toren waar het verkeerde stukje uit wordt gehaald zakte Frank in elkaar.
Voor luttele secondes voelde ik mij weer een winnaar. Tot Frank opstond. De bal met een ferme en zuivere trap buiten het bereik van de keeper plaatste. Met een veel te jongensachtige grijns liep hij vervolgens op me af. “Goed verdedigd”, zei hij terwijl hij zijn hand uitstak.
