Neal Haan. Beckhaan. Een der generatoren achter Groen Geel, een van de mannen die de club nieuw leven heeft ingeblazen.
Wat is clubcultuur? Hoe ga je om met Jacob Bras? Welke wetten gelden bij Groen Geel? Wie zijn de coryfeeën? Wat moet je weten van Mike Hoeksema? Hoe iconisch is Jacob Ritsema? Wie richtte Groen Geel op? Waarom hangen die schoenen in de wilgen? Heeft het clubhuis een naam? Hoe goed is Pieter van der Ven eigenlijk? Waarom moet je geen hele teams toelaten bij Groen Geel? Wat is het succes achter Dames 1? Ken jij Felix Hirmann? Is Nanne Bakker rock ’n roll? Stel Haan een van deze vragen en je krijgt naar alle waarschijnlijkheid een lang, doch fraai antwoord op je bordje geschoven.
Ik vroeg de zelfbenoemde alwetende Haan afgelopen weekend waarom je tijdens een amateurvoetbalwedstrijdje in godsnaam een haarbandje zou dragen? Haan keek mij, al dat niet naar de gallemiezen omwille een dubieuze nederlaag tijdens het piramidespel, enigszins apathisch aan. Hij wist het niet. Jasper Vogel draagt er zelfs eentje tijdens de training. Oké, Jasper Vogel. Broer van Jeroen, kind van El Presi. Hij mag dat. Michiel Veldhuis komt er evenzeer mee weg. Willem den Hartogh en Rik Spekken? Niet doen. Matthijs Eppinga? Onomstreden. Tijdens de wedstrijd tussen de zelfbenoemde helden van Groen Geel 6 kwam tijdens de tweede helft pinchhitter Sven Erik Nijenhuis binnen de lijnen. Ondanks tamelijk gekortwiekt haar droeg hij een roze haarbandje. Roze! Als er op haardbandniveau een spreekwoordelijke druppel zou kúnnen zijn, dan was dit ‘m. Nooit weer doen, echt nóóit weer doen. Naar verluidt denkt preses Monica Broer na over een passende taakstraf.
Waar zijn de tijden gebleven dat je je bezwete en verwilderde lange haardos uit de ogen moest vegen, omdat je de lederen knikker vol hartstocht naar voren had gekopt? Dat je keer op keer nonchalant de aan je porem vastgeklampte lokken moest verwijderen? Je letterlijk én figuurlijk met de handen in het haar kon zitten na het missen van een behoorlijke kans? Is er dan niemand die zijn verlangen uitspreekt naar spelers als Gabriel Batistuta, Claudio Caniggia en Fernando Redondo? Drie beesten van spelers, allen met rijzig haar en af en toe – doch lang niet altijd – spelend met een subtiel haarbandje.
Batistuta had eigenlijk geen haarbandje nodig, maar droeg ‘m sporadisch zodat tegenstanders dachten dat hij als een deerntje ging voetballen. Dat was logischerwijs schone schijn. Met een magazijn op de rug schoot hij zijn imaginaire jachtgeweer volledig leeg op diverse tegenstanders. Zijn lange manen werden niet tegengehouden door een broos stukje touw waarmee van oorsprong louter meisjes van doen hadden. En als Il Gordo wel een bandje droeg, dan zag je dat niet. Subtiel gedragen, zoals ook Redondo dat deed. El Principe, de prins. Mijn broer zag hem als halfgod. De lokken tot aan de schouders, de hoofdpels besmeurd met gel en somwijlen afgemaakt met een gradueel bandje. Een voetballer met magische balaanrakingen. Zelfs met een dubbeldikke tennishaarband, zoals Iván Zamorano hem wel eens wist te dragen, zou Redondo wegkomen.
Zelf ben ik altijd benieuwd naar de ongezouten en vaak net zo ongenuanceerde mening van Haan. Ik ga hem en zijn kwestieuze antwoorden missen. Ergens denk ik zijn bescheid te kunnen invullen. Ook Haan vervloekt die vermaledijde bandjes. Aan Jan Veenhof zodoende de taak om de haarbandcultuur te fileren en om de spelers in kwestie, getooid met een haarbos korter dan Redondo, te weren. Ik ervan overtuigd dat Veenhof zich daarin als geboren, nuchtere Fries door niemand een haarbreed in
de weg laat leggen.
Lungo
